Reverence and reception of Communion

«Reverence can be good if it opens us to God and neighbor and makes us more loving. It is bad if it makes us prideful/judgmental and distracts from more important things. I make no judgment about who is guilty of this- I don’t know most of the people by far and am in no position to judge. I do make the point that reverence, while important, is not the only or most important aspect of Communion. Some advocates of communion on the tongue, at least online, seem guilty of thinking that (however much more virtuous than I they probably are in their lives).

«There is so much to Communion. All of us are only grasping a hint of it. It is adoration of Christ, meal of fellowship, union with other communicants (hence the Church wants us to sing during reception), sharing in Christ’s self-sacrifice, mystical union with angels & saints, sharing even now in the heavenly banquet, having the life of the Risen Christ in oneself, a call to charity and works of justice and making real on earth the peace foreshadowed in Communion, etc.

«What if we were passionate about all that? What if our reception made us all more loving of one another, whatever our views on how to receive? What if our way of calling our fellow Christians to a higher way were based on loving example and not polemics? (I don’t direct this at you, I mean it to everyone on all sides.)

«Some of the online advocates of kneeling/tongue seem to focus only on adoration of the Real Presence (…). This helps explain why this line of thought isn’t gaining much traction except on the right fringe.

«One could have “perfect” adoration of Real Presence in humble posture and, at least in theory, miss the point of Communion. I think proponents of tongue/kneeling will get a better hearing if they uphold all aspects of Communion. They would find many more areas we all need to work on than just their main focus.»

(Fr. Anthony Ruff, OSB. Read whole post here)

Gregorian Chant – Online Study with Anthony Ruff

May 22 – July 25, 2020
Saint John’s School of Theology and Seminary
Instructor: Fr. Anthony Ruff, OSB

Content: Comprehensive introduction to Gregorian Chant, with practical emphasis on singing it in the liturgy. Treatment of historical development, notation, modality, rhythmic interpretation, repertoire and liturgical use, Latin pronunciation, English adaptations, and conducting. Some knowledge of the basics of music theory is expected.

Full info here.

Comunione in bocca: nessun rischio per la salute

Il COVID infetta le cellule delle mucose delle vie aeree soprattutto viaggiando attraverso goccioline (droplets) o in forma idro gassosa di aerosol. Perciò finché la saliva non passa dallo stato liquido, come è normalmente in bocca, allo stato di goccioline o aerosol è potenzialmente innocua. Ecco perché la comunione in bocca non può essere controindicata. Lo spiega il medico in questo articolo sul sito La Bussola Quotidiana.

Joseph Ratzinger de liturgia

The greatness of the liturgy depends on its unspontaneity.

La grandezza della liturgia si fonda sulla sua non arbitrarietà.

La grandeza de la liturgia depende de su falta de espontaneidad.

Die Größe der Liturgie beruht gerade auf ihrer Unbeliebigkeit.

La grandeur de la liturgie tient justement au fait qu’elle échappe à l’arbitraire.

(Joseph Ratzinger, “The spirit of the liturgy” – “Introduzione allo spirito della liturgia” – “El espíritu de la liturgia” – „Vom Geist der Liturgie“ – “L’Esprit de la liturgie: Une introduction”)

Dominica V Paschæ – 10 Mai 2020

Ant. ad introitum Cf. Ps 97, 1-2
Cantáte Dómino cánticum novum,
quia mirabília fecit Dóminus;
ante conspéctum géntium revelávit iustítiam suam, allelúia.

Dicitur Glória in excélsis.

Collecta
Omnípotens sempitérne Deus,
semper in nobis paschále pérfice sacraméntum,
ut, quos sacro baptísmate dignátus es renováre,
sub tuæ protectiónis auxílio multos fructus áfferant,
et ad ætérnæ vitæ gáudia perveníre concédas.
Per Dóminum.

Dicitur Credo.

Super oblata
Deus, qui nos, per huius sacrifícii veneránda commércia,
uníus summǽque divinitátis partícipes effecísti,
præsta, quǽsumus, ut, sicut tuam cognóvimus veritátem,
sic eam dignis móribus assequámur.
Per Christum.

Præfatio paschalis.

Ant. ad communionem Io 15, 1.5
Ego sum vitis vera et vos pálmites, dicit Dóminus;
qui manet in me et ego in eo,
hic fert fructum multum, allelúia.

Post communionem
Pópulo tuo, quǽsumus, Dómine, adésto propítius,
et, quem mystériis cæléstibus imbuísti,
fac ad novitátem vitæ de vetustáte transíre.
Per Christum.

Adhiberi potest formula benedictionis sollemnis.

© Copyright – Libreria Editrice Vaticana

Dominica IV Paschæ – 3 Mai 2020

Ant. ad introitum Cf. Ps 32, 5-6
Misericórdia Dómini plena est terra;
verbo Dómini cæli firmáti sunt, allelúia.

Dicitur Glória in excélsis.

Collecta
Omnípotens sempitérne Deus,
deduc nos ad societátem cæléstium gaudiórum,
ut eo pervéniat humílitas gregis,
quo procéssit fortitúdo pastóris.
Per Dóminum.

Dicitur Credo.

Super oblata
Concéde, quǽsumus, Dómine,
semper nos per hæc mystéria paschália gratulári,
ut contínua nostræ reparatiónis operátio
perpétuæ nobis fiat causa lætítiæ.
Per Christum.

Præfatio paschalis.

Ant. ad communionem
Surréxit Pastor bonus,
qui ánimam suam pósuit pro óvibus suis,
et pro grege suo mori dignátus est, alléluia.

Post communionem
Gregem tuum, Pastor bone, placátus inténde,
et oves, quas pretióso Fílii tui sánguine redemísti,
in ætérnis páscuis collocáre dignéris.
Per Christum.

Adhiberi potest formula benedictionis sollemnis.

© Copyright – Libreria Editrice Vaticana

Dominica III Paschæ – 26 Apr 2020

Ant. ad introitum Cf. Ps 65, 1-2
Iubiláte Deo, omnis terra,
psalmum dícite nómini eius,
date glóriam laudi eius, allelúia.

Dicitur Glória in excélsis.

Collecta
Semper exsúltet pópulus tuus, Deus,
renováta ánimæ iuventúte,
ut, qui nunc lætátur in adoptiónis se glóriam restitútum,
resurrectiónis diem spe certæ gratulatiónis exspéctet.
Per Dóminum.

Dicitur Credo.

Super oblata
Súscipe múnera, Dómine, quǽsumus, exsultántis Ecclésiæ,
et, cui causam tanti gáudii præstitísti,
perpétuæ fructum concéde lætítiæ.
Per Christum.

Præfatio paschalis.

Ant. ad communionem Lc 24, 35
Cognovérunt discípuli Dóminum Iesum
in fractióne panis, allelúia.

Post communionem
Pópulum tuum, quǽsumus, Dómine, intuére benígnus,
et, quem ætérnis dignátus es renováre mystériis,
ad incorruptíbilem glorificándæ carnis resurrectiónem
perveníre concéde.
Per Christum.

Adhiberi potest formula benedictionis sollemnis.

© Copyright – Libreria Editrice Vaticana

Ma i preti devono conoscere ancora il latino?

[Il motivo fondamentale dell’ignoranza attuale del latino è che] il latino sembra essere diventato del tutto inutile. Riflettendoci, questa causa appare impietosamente incontrovertibile. Fino a cinquant’anni fa, ossia fino all’introduzione della riforma liturgica seguita al Concilio Vaticano II, la liturgia era celebrata in lingua latina. Era impossibile che un prete non avesse dimestichezza con la lingua in cui recitava, almeno per un’ora e mezza, le varie parti del “Breviario”, in cui celebrava quotidianamente la Messa ed amministrava i sacramenti. L’introduzione delle lingue vernacolari nella liturgia ha eliminato dunque la prima motivazione per cui bisognava sapere il latino.
Una seconda motivazione è costituita dalla progressiva sostituzione del latino con altri idiomi nella produzione dei documenti delle cancellerie ecclesiastiche. Decreti, bolle, indulti, ammonizioni delle curie episcopali erano redatti in latino, oggi non più. Anche nei vari dicasteri della Curia Romana, che nei secoli aveva sviluppato uno stile peculiare e decisamente elegante nella sua precisione e che fino al Pontificato di Paolo VI aveva raggiunto livelli di gradevole raffinatezza, si scrive e si parla in italiano o in inglese e sempre più raramente i documenti più importanti sono tradotti nella lingua “ufficiale” della Chiesa. Ed anche di questi documenti, come Encicliche o Esortazioni Apostoliche, circolano versioni nelle principali lingue europee che rendono del tutto inutile la conoscenza del latino da parte del prete che, collegandosi comodamente online al sito ufficiale del Vaticano, può leggere e studiare, compulsando le fonti del Magistero in una lingua nazionale a sé familiare.

Leggi qui il saggio completo di Roberto Spataro.